Lopen

Vanmorgen 5 uur ging de wekker. Zo'n nacht slaap ik meteen ook helemaal slecht. Dus tukken in de bus en het vliegtuig.  De reis verliep voorspoedig, de vlucht van Valencia naar Schiphol was ruim 20 minuten korter. En dat is fijn, want daardoor was ik ook wat eerder thuis.  Sandor heeft in het vliegtuig foto's bekeken van de laatste vier weken. Tijdens het lopen naar onze koffer spraken wij er over, het was bijzonder, en we hebben meer indrukken opgedaan dan wij nu nog beseffen.  We gaan er nog eens een middag of avond voor zitten.  Ik stop met schrijven. Ik ben waar ik het liefste ben, thuis bij mijn meiden.  Tot snel. 

Vanmorgen om 7 uur ging de wekker zodat wij om 7.30 uur konden ontbijten. We moesten een klein halfuur naar de bus lopen, de bus van 9 uur naar Finisterre. Het was een mooie rit, die ons door de ongerepte natuur van Galicië bracht. Tenminste, de momenten dat wij wakker waren zag het er mooi uit. Het was een lange rit, goed 2 uur rijden.   In Finisterre zijn we meteen begonnen met lopen naar de vuurtoren, daar is het einde van de wereld. Een wandeling van goed drie kwartier. Bij de vuurtoren was het druk, iedereen wil naar het einde van de wereld, waar zelfs Stephen Hawking naartoe is gerolstoelert. Tenminste, zoiets zal het wel geweest zijn. Er stond een plaquette met zijn naam en dat hij het zo prachtig vond. Wij vonden het er ook prachtig. We zaten even in onze eigen wereld en gingen onze eigen weg.  Ik had nog vier stenen vol symbolische last te droppen, voor mij en m'n meiden. Ik heb ze bij het kruis bij Finisterre achtergelaten.  Sandor had zijn steen nog te dro...

Vanmorgen rond 9.30 uur waren wij klaar in ons hotel "San Laxaro". De rugzak op de rug en gedag zeggen tegen de mevrouw die ons de laatste dagen van eten en drinken voorzag. En dan loop je opeens weer naar je volgende slaapplek. Ik droeg m'n rugzak zelf, dat ging best. Dat opweg zijn naar de volgende slaapplek ga ik niet missen, voelde ik vanmorgen. Al moesten wij er nu slechts 2 kilometer voor lopen, dat geleur met je spullen is wel klaar.  Om 13.00 uur konden we pas inchecken bij ons nieuwe adres. Een prachtig gebouw tegenover de kathedraal. Wij waren er natuurlijk veel te vroeg, maar gelukkig mochten we de spullen wel stallen.  Zonder rugzak trokken wij richting die kerk waar de beloofde dagelijkse pelgrimsmis zou zijn. Iets na 11 uur waren wij er, na wat streekproducten gegeten te hebben. We mochten kaas en koek proeven bij een winkeltje. Onderweg hadden we daarnaast ook nog een pauze gehad om colacao te drinken. Dat is doe het zelf chocolademelk.  Maar goed, even na ...

Vandaag hebben we hem gehaald, Sandor z'n compostela. En achteraf had ik er misschien ook zo een gekregen. De dame die Sandor hielp keek niet zo op een stempel te weinig. Voor het ophalen van de compostela kwamen wij langs de kathedraal, op he plein ervoor hebben we even stil gestaan/gezeten. Er werd zelfs een traantje weggepinkt, om daarna foto's te gaan maken en te kijken of wij nog bekenden zagen. Wij zagen niemand, Marius de Hongaar zag ons wel.  Hij ging meteen met ons mee het certificaat halen, natuurlijk liet hij geen moment onbenut om wat racistisch te zeggen.  Ik heb het niet zo meegekregen, een voordeel van met jezelf bezig zijn denk ik. Ik moet nog 'n beetje uitkijken waar ik mijn voeten neerzet.  Sandor had zijn papieren eerder dan Marius, en het lukte mij best om even door te hobbelen de smalle straatjes van Santiago in. Op zoek naar souvenirs. Er is natuurlijk heel veel te koop. En alles is even verschrikkelijk. Toch sta je daar gewoon te zoeken naar iets wa...

Dag 1 was gevuld met water, hemelwater. Het regende van boven, van opzij, van onder. Het regende grote dikke druppels, kleine druppels, noem maar op je kent het wel. Forrest geeft de perfecte uitleg, zoiets was het hier. Om 8.15 uur appte Sandor mij dat hij maar ging ontbijten. Ik was al even wakker, maar had nog weinig actie gemaakt, dus ik moest even aan de gang. Met een goed kwartier stond ik ook beneden en konden wij gezamenlijk aan het ontbijt. Gezellig, dat was al best lang geleden. Tijdens het naar binnen werken van de speciaal voor ons gesmeerde croissant met chocopasta keken wij naar buiten. Het was troosteloos Hollands pokken weer. Grijs en regen.  We namen de dag door en besloten dat dit niet de dag was om naar het plein en de kathedraal te gaan. Dan moet het droog en mooi zijn.  Het werd was en hangdag. Iets waar ik mij prima in kon vinden.  Na het ontbijt zijn we de was gaan pakken en naar de wasserette gegaan. Ik had alles mee en trok daar m'n broek en shirt...

Het laatste stukje. Een kleine 19 kilometer bleek het te zijn. Om 8.25 uur vertrokken Edmond en Sandor vanuit O Pedrouzo naar Santiago. Onderweg was het vandaag vooral regenachtig. Alles buiten de rugzak was doorweekt.  Rond 10 uur ben ik richting beide heren gestrompeld. De kilometers van gisteren waren toch wat te gek geweest denk ik. De heenweg deed goed pijn, maar lukte. 100 meter voorbij de stadsgrens vond ik een plek waar ik droog kan wachten tot de heren er waren. Dat bleek nog ruim een uur te duren.  Staan was te doen, vooral op links dan maar. Ik heb genoten van alle passerende pelgrims, die soms lastig lopende maar allen doorweekt voorbij kwamen. Ik stond goed. Dit mis je als uitvaller ook allemaal maar weer. Zo'n knie heeft ook voordelen.  Er waren weinig pelgrims die ik zag genieten, terwijl ze nu toch echt bijna bij het "einddoel" waren. Wellicht stoorde het dat ik, zoals zo vaak, als een blij ei iedereen zat te bekijken. Alsof ik er plezier in had dat zij me...